GR70 chemin de Stevenson 11

etappe 11, 21km St Germain de Calberte – St Jean du Gard

Error When Retrieving NextGen Gallery galleries/images: $e

Bij het afscheid van St Germain de Calberte de volgende morgen weet ik het zeker. Hier zou ik wel willen wonen… Aan het eind van het dorp bestudeer ik een bord waarop alle aankondigen staan van alle evenementen en activiteiten in de omgeving. Een expositie van zelfgemaakte sierraden. Een bingo avondje. Een rondwandeling in gezelschap van de burgermeester. Jammer, dat ik dat allemaal zal moeten missen. Verderop kijk ik nog eenmaal om over de valei naar dit idyllische dorpje en vervolg mijn weg naar beneden.

Ik steek de pont de Burgens over de Gardon de St Germain over, waar volgens een paneel in de tweede Wereldoorlog tussen de Duitsers en het Franse verzet hard om is gevochten.

Daarna volgt de route een pad omhoog het bos in. Daar wordt ik in enigzins gebrekkig frans aangesproken door een klein meisje. Of ik onderweg misschien een klein geitje ben tegengekomen. Nee dus (wel schapen, gisteren). Dan horen we gekraak, het meisje verdwijnt in de bosjes en komt terug met aan een kettinkje een geitje. Ze blijkt Vlaams en even verderop met haar familie te bivakeren in een vakantiehuisje op een landgoed verderop langs de route. Daar aangekomen nodigt de familie me vanuit de tuin uit voor een drankje, maar ik sla het beleefd af want ik zie St Etienne de Valee Francaise verderop al liggen, maar moet nog een heel eind verder vandaag…

St Etienne de Valee Francaise, blijkt een enigzins touristisch dorp te zijn en na de rust van St Germain de Calberte mij te druk om langer te blijven. Ik sla wat proviand in en vervolg de weg, op naar de de Col de St Pierre. Dat blijkt een serieuze klim van twee opeenvolgende bergen over een ruig pad te zijn. Inmiddels is het het heetst van de dag en het zweet stroomt langs mijn lijf.

Na uren volgt de beloning. Een bordje langs de weg met de hoogte (604 mtr), een picknicktafel in de schaduw en een uitzichtpunt met informatiepanelen. Daar tref ik de Franse wandelaar, liggend te midden van zijn vrouwen, die net zo uitgeput als ik, al lang niet meer kakelen, maar wel heel gezellig blijken te zijn.

De stijle afdaling richting St Jean du Gard gaat over een nog ruiger pad. Dit zijn de Cevennen ten top. Ik ben maar wat blij met mijn stevige nieuwe schoenen!

Het pad volgt de beek de Ruisseau de Cotes, die slingerend door de wildernis via een gehucht uitkomt in de bredere Gardon de Saint-Jean. Ik weet dat mijn bestemming voor vandaag, de camping La Vernede, waar ik eerder al enkele malen met plezier vertoeft heb, hier ergens in de buurt aan ligt, maar vanaf deze kant van de rivier is onmogelijk te zien waar. Voor de zekerheid vraag ik het een bewoner. Ik blijk er precies op de goede hoogte te zijn, maar dan aan de verkeerde kant van de rivier. Het omlopen naar de oude romaanse brug lijkt een eeuwigheid te duren.

Dan arriveer ik op La Vernede en wordt ik op haar terras hartelijk welkom geheten door Aimee, de moeder van Francis, de eigenaar van de camping. Na het overbrengen van de groetjes van mijn andere gezinsleden en praatje bij een verkoelend biertje zet ik Hermans tentje weer eens op.

Op de camping is geen avondeten te verkrijgen. maar het is een mooie avond voor een wandelingetje naar St Jean du Gard, ca 2,5 km verderop. IK neem de route over de weg aan de linkeroever. Morgen doe ik de “officiele”  (wandel) route aan de andere kant.

In St Jean du Gard dwaal ik rond tot ik een aardige creperie vindt, alwaar ik mij in mijn eentje tegoed doe aan heerlijk 3-gangen menu.

Als ik teruglloop is het donker en voor ik het tentje inkruip bewonder ik nog even een heldere sterrenhemel.

Eenmaal in mijn slaapzak voelt het erg raar hier dit keer zonder vrouw en kinderen op de ons zo vertrouwde camping te zijn. Ik mis ze verschrikkelijk…

volgende etappe

vorige etappe

intro

Dit vind je misschien ook leuk...