GR70 chemin de Stevenson 05
etappe 05, 26km La Bastide-Puylaurent – Mirandol
Hoewel de blaren nog niet helemaal genezen zijn ga ik vandaag toch maar weer op pad. Ik vindt het reuze spannend om alleen verder te gaan. Hoe zal het zijn om de hele dag onderweg te zijn in het onbekende met mezelf?
Na een tijdje kom ik erachter dat ik mijn voeten extra ondersteuning behoeven. In een bos snij ik een geschikte tak op maat. Nu heb ik twee wandelstokken, zoals met “nordic walking”. Een andere wandelaar had mij eerder uitgelegd dat dit heuvel op wel 30% energie bespaart. Ik kom erachter dat het vooral mijn voeten spaart bij steile afdalingen. Ik vind klimmen inmiddels zowiezo al prettiger dan afdalen.
Ergens voor Chaserades wordt ik ingehaald door een jonge wandelaar in, camouflage kleding, die nog zwaarder bepakt is dan ik. Hij vertelt mij dat hij onderweg wild kampeert en dat dat met alle diergeluiden ’s nachts een behoorlijk spannende aangelegenheid is.
Aangekomen in het dorp willen we wat drinken op het terras van een hotel-restaurant. Een dame komt naar buiten lopen zegt dat ze gesloten zijn. Zelfs ons verzoek om er onze veldvlessen te mogen vullen wordt geweigerd. Gelukkig denkt haar buurvrouw daar anders over.
Het dorp uitlopend, komt in het dal links het viaduct van Mirandol in zicht, dat daar het diep in de rotsen ingesleten riviertje de Chaussezac en een naastgelegen middeleeuws dorpje overbrugt. Op een bord lees ik dat dit spoorlijntje juist wordt gerenoveerd.
Voorbij het viaduct daal ik over een steil paadje tussen groente- en bloemen tuintjes door af naar het romantisch ogende dorpje.
Ik arriveer bij de gîte en krijg toestemming om de tuin te kamperen. Een fantastisch plekje met uitzicht op het viaduct.
In het dorpje zelf is niet eens een café, maar de eigenaar van de gîte biedt mij en de overige gasten aan om ons met zijn auto weer naar boven te rijden, om te eten in het hotel-restaurant van zijn zoon. Dankbaar accepteren wij het aanbod. Bovengekomen blijkt dit hetzelfde hotel te zijn waar ik mijn veldfles niet mocht vullen, maar ik ga niet mopperen…. Het eten, de bediening en zelfs de wijn bevestigen mijn vrees, maar desondanks werd het nog een gezellig avondje met de medegasten. Mijn nog wat voorzichtige inwijding tot het omnivoorschap bleek een amusant gespreksonderwerp.
Nadat de “taxi” ons weer “thuis”had gebracht, kroop ik tevreden in Herman’s tentje met zicht op een hemel met een viaduct tussen de sterren.