GR70 chemin de Stevenson 07
etappe 07, 20km Le Bleymard – Le Pont de Montvert
Vanochtend weer vroeg op, want het belooft vandaag een zware etappe te worden, een echte berg, de Mont Lozère over… Dus snel wassen en scheren, tent en rugzak inpakken en ontbijten in het huis van de gastheer en gastvrouw.
De laatste kwam echter met een dienblad vol zelfgemaakte confitures aanzetten. Die moesten natuurlijk wel eerst (bijna) allemaal geproefd worden, evenals de lekkere broodjes, croissantjes, een eitje en de lokale vleeswaren, wat het ontbijt van hetzelfde gastronomische niveau maakte als het diner de avond daarvoor.
Na beloofd te hebben om in Nederland reclame te maken voor hun stek (bij deze dus, maar zo te zien hebben ze het verkocht en zet een Frans echtpaar het nu voort), neem ik afscheid van Hollands gastheer en gastvrouw en daal ik af naar Le Bleymard. Aan de overzijde van de rivier voort de route eerst nog door het oudste gedeelte van het dorp en na aanvankelijk nog even verkeerd te zijn gelopen, gaat het pad dan toch echt de Mont Lozère op.
Eerst loopt het nog lekker, zo gestaag omhoog, maar na een paar uur, waarin het pad steeds steiler lijkt te worden, begin ik mijn voeten en blaren toch steeds meer te voelen.
Inmiddels ben ik ingehaald door een Duits stelletje. Ze stellen zich voor als Joachim en .. (o jee, ik ben haar naam vergeten!) en al kletsende lopen we gezamenlijk verder. Hij doet deze route voor de tweede keer en heeft haar dit keer meegenomen om te laten zien hoe mooi het hier is. Dat kan je inderdaad wel stellen! Ze vertellen al eens eerder samen de hele route naar Santiago de Compostella te hebben gelopen, maar dit keer gaat het maar tot Florac, waar hun motoren op ze staan te wachten tot ze weer naar huis gaan.
Onderwijl spoort Joachim mij voortdurend aan om de pas er in te houden. Wanneer hij tenslotte als ervaren wandelaar mijn schoenen keurt, spreekt hij de verbazing uit dat ik er uberhaupt zo ver mee ben gekomen. Inderdaad zijn de zolen bijna versleten, zijn de binnenzolen inmiddels zo plat als een dubbeltje en zijn de schoenen te slap voor het steeds ruiger wordende gebied. Geen wonder dus, die blaren. Ik leer iets over A, B en C klassen en besluit dat het tijd wordt voor nieuwe schoenen en echte wandelsokken. Dan haalt Joachim een tube met de optimistische naam “Geh-Wohl” tevoorschijn en gebiedt mij om mijn voetzolen en blaren er mee in te smeren. Ik krijg er ook nog wat van mee in een zakje.
Het pad voert langs een kale ski-piste en is her en daar gemarkeerd met typische, meer dan manshoge rechtopstaande stenen. Deze granieten grenspalen, zogenaamde Montjoies, markeerden ooit een oude Transhumanche (herders) route waarlangs het vee de bergen ingebracht werd en dienden als bakens in de hier veelvuldig voorkomende mist.
Dan bereiken we de top, de sommet de Finiels, met een hoogte van 1699 meter. Rondom een werkelijk schitterend uitzicht over de vriendelijke heuvels van de Lozére in het zuiden achter ons en in het zuiden de contouren in alle kleuren blauw en paars van de ruige en flink beboste Cevennen.
Het waait hier stevig en groepen wandelaars zitten half verscholen achter flinke bouwsels van opgestapelde stenen. Wij voegen ons er bij en genieten van de welverdiende meegebrachte etenswaren.
Dan wordt het tijd om aan de andere kant de berg weer af te dalen. De Cevennen verwachten ons!
Het afdalen valt mij zwaarder dan het klimmen. Het pad is vaak niet meer dan een steil aflopende, drooggevallen rivier bedding, bezaait met stenen. Ik vang mijzelf zo goed en zo kwaad als het kan op met mijn stokken en mijn blaren verlangen hard naar steviger zolen.
De prachtige natuur maakt veel goed. Rondom het bergdorpje Finiels domineren granieten rotsblokken het landschap. Het pad slingert verder over weiden, door bossen, over beekjes en tenslotte steile rotsen. Daar halen we een stel opgewekte wandelaars in, waarvan ik er een herken als die destijds dikke, puffende en zwetende van de eerste (kleine) klim na Le Monastier sur Gazeille. Alleen loopt hij nu kwiek en vrolijk. Zijn conditie is er blijkbaar flink op vooruit gegaan! Ondanks de mijne, de kramp en de blaren voel ik mij er door aangespoord en tenslotte bereik ook ik dan eindelijk Le Pont de Montvert.
We passeren het huis van de pastoor van Chaila dat door de Camissards in 1702 in brand is gestoken, waarna de arme man van zijn balkon af de rivier in sprong, maar evengoed op de brug vermoord werd, hetgeen gezien beschouwd wordt als het begin van de oorlog van de Cevennen.
Aan de rivier gekomen trakteren de Duitsers mij op een welverdiend biertje op een terras. Als ik daarna weer overeind kom wordt ik overvallen door een genadeloze kramp in de kuiten. Ik was ze bij aankomst vergeten te strekken…
De Duitsers hebben een hotel geboekt en we spreken af om daar ’s avonds gezamenlijk te eten. Dan strompel ik de brug waar het dorp zijn naam aan te danken heeft over en sla linksaf naar de plaatselijke camping. Daar aangekomen zet ik gauw het tentje op. In de verte nadert namelijk onweer…
’s Avonds verken ik (langzaam lopend) nog een stukje van het schitterende dorp en sluit ik de dag af met een gezellige maaltijd met de Duitsers.
Als ik dan later eindelijk in het tentje lig barst het onweer los…
