GR70 chemin de Stevenson 08

etappe 08, 28km Le Pont de MontvertFlorac

Error When Retrieving NextGen Gallery galleries/images: $e

Ik heb een vrijwel slapeloze nacht achter de rug. De hele nacht heeft het hevig geonweerd en gebliksemd. Het leek hier tussen de bergen de hele nacht te blijven rondcirkelen. En het heeft hard geregend, maar het tentje heeft mijn slaapzak gelukkig grotendeels droog gehouden. En nu schijnt buiten het zonnetje alweer.

Ik breek de tent af en als ik ‘m van de grond optil blijkt deze ook een ander tot schuilplaats te hebben gediend. Daar zit een flinke pad mij op zijn dooie gemak aan te staren!

De buurman, een jonge en ook alleengaande kampeerder, komt geïnteresseerd kijken. We raken in gesprek en ik vertel hem van mijn onderneming te voet. Hij is zelf met de auto aan het rondtoeren en nu ik, vermoeid als ik ben, vandaag geen zin heb om op voeten vol blaren over de langste etappe van allemaal een natte tent mee te sjouwen, maak ik maar dankbaar gebruik van zijn aanbod om met hem mee naar Florac te rijden. Toch voelt het  een beetje als valsspelen….

Bij Florac passeren we een aantal toeristische campings en de aardige chaufeur zet mij uiteindelijk af bij eentje die er wel vriendelijk uitziet en niet te ver zuidelijk van het centrum ligt. Ik installeer de tent op een fijn plekje, waar ie lekker kan drogen, en strompel naar het centrum.

Op mijn gevoel af loop ik ik naar het hart van dit schitterende stadje en aan een prachtig pleintje met platanen tref ik “Tuffs Aventure” een winkel vol wandel en klim benodigdheden. Ik ga hoopvol naar binnen en kom even later weer fier naar buiten in een paar tweelaags (“anti-ampule”) wandelsokken en op stoere en stevige (B-type) Meindl wandelschoenen.

Ik wandel door het historische stadje en voel me als herboren! In deze sokken en schoenen heb ik veel minder last van de blaren en ik stap lekker rond en geef mijn ogen goed de kost. Ik hou van die oude natuurstenen huizen en straatjes. Florac is gezellig druk, maar als ik ergens een steegje in loop bevind ik mij ineens op een binnenpleintje waar het een en al rust uitstraalt. Op enkele van de gevels zijn “trompe l’oeil”-tjes aangebracht en ik  zie (als ik goed kijk) tussen echte- ook geschilderde ramen, luiken, balkonhekjes en doorkijkjes.

Als ik tegen het eind van de middag op een terasje onder de eerder genoemde platanen voor het eerst in mijn leven betaal voor een zojuist genoten niet-vegetarische lunch (Lassagna met gehakt) zie ik ze door het stadspoortje het plein oplopen: die aardige Duitsers. Ik nodig ze uit voor een biertje op een terrasje verderop en laat daar trots mijn nieuwe schoenen zien. Ein guter Wahl, die Meindl, Deutsche Grüundlichkeit!

De Duitsers zoeken hun hotel op, maar nodigen mij wederom uit voor het eten. Een afscheidsmaaltijd, want de volgende dag gaan ze naar huis. We spreken af bij het restaurant Chez les Paysans in de Rue Théophile Rousse, aan een pleintje met fonteinen.

Op weg daar naartoe tref ik zowaar nog een filiaal van “Tuffs” sportzaak. Het kleine stadje Florac blijkt het mekka van de wandelaar. In de etalage wenkt mij een glimmende blauwe aluminium veldfles en nu ik toch bezig ben voeg ik die aan mijn groeiende uitrusting toe. Ik begin me welhaast een professionele wandelaar te voelen. Ik weersta de verleiding om ook wandelstokken te kopen, mijn “eigen” meegenomen takken voelen toch authentieker. Ik vul de veldfles bij de fontein en geniet nog even van het middagzonnetje tot de Duitsers arriveren.

Het eten past bij de naam van het restaurant; eerlijk, best lekker, maar de bediening is een beetje “boers”. Maar dat mag de pret niet drukken en het wordt wederom een gezellige avond, met openhartige gesprekken wederzijds. Joachim vult voortdurend de glazen en nadat we e-mail adressen hebben uitgewisseld en afscheid nemen loop ik enigzins tollend terug naar de camping. Maar die stevige Meindls houden mij gelukkig prima overeind!

volgende etappe

vorige etappe

intro

Dit vind je misschien ook leuk...